A caída do imperio foi traumática, tanto que durante moito tempo considerouse 1453 como a división entre a Idade Media e a Idade Moderna. Desde 896 o Imperio estivo obrigado a pagar un tributo a Bulgaria, e, en 913, Simeón estivo a piques de atacar a capital. É unha arquitectura esencialmente relixiosa, aínda que non faltaron os edificios civís de importancia. O latín, con todo, continuou aparecendo en inscricións e en moedas ata o século XI. El vestuario en el Imperio Bizantino era un símbolo de poder adquisitivo y de posición social: la nobleza usaba vestidos recargados con adornos hechos en oro y telas de excelente calidad y los campesinos llevaban solo prendas de paño y lana. Como no resto do mundo na Idade Media, a principal actividade económica era a agricultura. La agricultura y el comercio eran las actividades principales y, en el ámbito artesanal, la producción textil. A crise máis terríbel que os mercenarios causaron no Imperio foi seguramente a revolta dos almogávares, no século XIV. Durante o reinado de Xustiniano (527-565), o Imperio chegou ao apoxeo do seu poder. Durante o século XIV desenvolveuse unha importante corrente relixiosa, coñecida como hesicasmo (do grego hesychía, que pode traducirse como "quietude" ou "tranquilidade"). O primeiro, controlado pola Dinastía Paleólogo, reconquistou aos latinos Constantinopla en 1261 e derrotou a Epiro, revitalizando o Imperio pero prestando demasiada atención a Europa cando a crecente penetración dos turcos en Asia Menor constituía o principal problema. Na fronteira oriental, os turcos selxúcidas, que ata o momento centraran o seu interese en derrotar ao Exipto fatimí, empezaron a facer incursións en Asia Menor, de onde procedía a maior parte dos soldados do Imperio. Os visigodos foron desviados cara a Occidente polo emperador Arcadio (395-408). Parece que a poboación de Constantinopla decreceu considerabelmente durante os séculos VI e VII (a causa, entre outras razóns, da peste) e só comezou a recuperarse a mediados do século VIII. Siendo prostituta conoció al Emperador Justiniano y aunque existía una ley que prohibía a la nobleza casarse con mujeres de orígenes dudosos, Teodora una mujer bella e inteligente consiguió casarse con el emperador. Dirige el ejército 4. Organización social del Imperio Bizantino ⁽ ⁸ ⁾ La sociedad del imperio estaba organizada en estratos sociales fuertemente localizados. Cristianismo porque esa foi desde Constantino a relixión do Imperio, malia a oposición intelectual ata ben entrado o século VI; influxo oriental pola estreita relación con pobos asiáticos e africanos. As tensións con Odón I, quen pretendía expulsar aos bizantinos de Italia, resolvéronse mediante o matrimonio da princesa bizantina Teófano, sobriña do emperador bizantino Xoán Tzimiscés, con Odón II. O primeiro era a lingua da administración estatal, en tanto que o grego era a lingua falada e o principal vehículo de expresión literaria. La jerarquización social del Imperio Romano de Oriente es muy similar a la de otros imperios de la Edad Media europea, donde la religión y el estado van de la mano para dirigir las sociedades en lo que se denomina un “mandato divino”. A isto debe engadirse que algunhas rexións do Imperio empregaban outras linguas, como o arameo e a súa variante o siríaco en Siria e Palestina, e o copto en Exipto. A arquitectura bizantina é herdeira da arquitectura romana e a arquitectura paleocristiá. Nun primeiro momento existían dous tipos de tropas: os limitanei (guarnicións de fronteira) e os comitatenses. Pero Constantinopla no era la única gran ciudad del imperio. Nos relevos, como nas pinturas e mosaicos preséntanse as figuras mirando de fronte. Chamouna "Nova Roma" pero coñeceuse popularmente como Constantinopla. Discútese se foi o propio emperador o que solicitou a axuda de Occidente para combater contra os turcos. Al mismo se accedía directamente desde el Gran Palacio, a través de un pasillo que sólo el emperador y otros miembros de la familia imperial podían utilizar. Da cultura romana Bizancio herdou a decoración mediante mosaicos que chegaron ao seu máximo esplendor con este imperio. Con todo, a desaparición do estado bizantino non acabou cos sentimentos nacionalistas do pobo, xa que os actuais habitantes de Grecia considéranse herdeiros da tradición bizantina. O seu máximo representante foi Gregorio Palamas, monxe de Athos que chegaría a ser arcebispo de Tesalónica. En Italia renacerá o estudo do grego e o humanismo e de aí pasará ao resto do mundo. A principios do século IX, o Imperio sufrira varias transformacións importantes: O final das loitas iconoclastas supón unha importante recuperación do Imperio, visíbel desde o reinado de Miguel III (842-867), último emperador da dinastía Amoriana, e, sobre todo, durante os case dous séculos (867-1056) en que Bizancio foi rexido pola dinastía macedonia. No último período, desde finais do XI, existe unha gran cantidade de literatura polémica relixiosa, pero tamén escriben Focio e Miguel Psellos sobre outros temas e propíciase un renacemento das letras gregas. Na defensa de Bizancio xogou un importante papel a hábil diplomacia dos seus emperadores. El Imperio Bizantino surge tras la división del Imperio Romano entre Oriente y Occidente en el año 395 a la muerte del emperador Teodosio, entre sus hijos Arcadio y Honorio. La vestimenta de la sociedad bizantina es heredada de los romanos, con la introducción de la bota de cuero puntiaguda que hace su aparición, junto con el calzado revestido en seda y decorado con perlas, bordados o piedras preciosas. A expresión "Imperio Bizantino" (de Bizancio, antigo nome de Constantinopla) é unha creación do historiador alemán Hieronymus Wolf, quen en 1557 -un século despois da caída de Constantinopla- a utilizou na súa obra Corpus Historiae Byzantinae para designar este período da historia en contraposición coas culturas grega e romana da Antigüidade clásica. Los demógrafos calculan que, hacia finales del siglo IV, la población total del Imperio Romano de Oriente alcanzaba los 25 millones de habitantes, repartidos en un área de unos 1.600.000 km². Las mayores concentraciones de población del Imperio Bizantino estuvieron siempre en las regiones asiáticas, especialmente en el litoral egeo de Asia Menor. A organización territorial baseábase, desde o século VII, nos thémata ("temas"), provincias ao mando dun strategos ou xeneral. A figura do emperador estaba especialmente relacionada coa Igrexa, que se converteu nun factor estabilizador, e especialmente co Patriarca de Constantinopla. Estímase que a súa poboación sería de 300.000 habitantes durante o renacemento macedónico, e de non menos de 500.000 baixo a dinastía Comnena. O emperador e o Patriarca tiñan unha relación de mutua interdependencia: aínda que o emperador designaba ao Patriarca, era este o que sancionaba o seu acceso ao poder mediante a cerimonia de coroación. O Imperio Bizantino (chamado tamén, Imperio Romano de Oriente) foi un imperio cristián medieval de cultura grega cuxa capital estaba en Constantinopla ou Bizancio (actual Istambul).Abarcaba todo o Mediterráneo oriental, pero co tempo foi sufrindo importantes reducións territoriais.. Ademais, pobos eslavos foron instalándose nos Balcáns, chegando ata o Peloponeso. La organización de la misma era en forma piramidal, en la que se encontraba el emperador de turno: el lujo y los privilegios distinguían la vida del líder del imperio y su familia. Se calcula que el hipódromo de Constantinopla medía cerca de 450 metros de largo y unos 130 de ancho, con una capacidad para 100.000 espectadores. Las proyecciones demográficas establecen una población de no más de 4.000.000 de personas. O cristianismo entra no xénero tradicional pagán coa obra do monxe Teodoro Estudita e da monxa poetisa Casia. Tres estados gregos herdeiros do Imperio Bizantino permaneceron fóra da órbita do recentemente creado Imperio Latino: o Imperio de Nicea, o Imperio de Trebisonda, e o Despotado de Epiro. A Igrexa Ortodoxa sufriu outra crise importante co movemento iconoclasta, primeiro entre os anos 730 e 787, e logo entre 815 e 843. Este renacemento pasará a Europa coa dispersión dos eruditos bizantinos pola Península Itálica trala conquista de Constantinopla polos otománs. Os casteláns, posteriormente, patrocinarían a Colón e aos conquistadores, que supoñerían a creación dun imperio colonial que transformaría a España na primeira potencia mundial. Nalgún momento da historia de Bizancio (concretamente, durante o reinado de Romano Lecapeno) chegou a ver ata cinco césares simultáneos. Los artesanos bizantinos se organizaban en gremios. Aparte de la familia imperial, había otras tres clases sociales que se identificaban como Grupos superiores, medios e inferiores. O Imperio comezou a producir a súa propia seda - principalmente en Siria -, e a súa fabricación foi un segredo celosamente gardado e descoñecido no resto de Europa ata polo menos o século XII. Gobierno 2. Desde esta época, o título Imperator Romanorum (emperador dos romanos) quedou reservado aos soberanos do Sacro Imperio Romano Xermánico, mentres que o emperador de Constantinopla era chamado Imperator Graecorum (emperador dos gregos), e os seus dominios, Imperium Graecorum, Graecia, Terra Graecorum ou mesmo Imperium Constantinopolitanus. Se estima que su población sería de 300.000 habitantes durante el renacimiento macedónico, y de no menos de 500.000 bajo la dinastía de los Comneno. Constantinopla foi nun principio desestimada en pos da súa conquista debido ás súas poderosas defensas, pero coa chegada dos canóns, as murallas - que fora impenetrábeis excepto para a Cuarta Cruzada durante máis de 1.000 anos - xa non ofrecían a protección adecuada fronte aos turcos otománs. Para algúns autores a data clave é a fundación de Constantinopla no ano 330, en tanto que outros estudosos consideran como acta de nacemento do Imperio Bizantino a morte de Teodosio I, en 395, cando o Imperio Romano foi definitivamente dividido en dúas metades, oriental e occidental. As iconas foron prohibidas por León III comezando así as máis agres disputas. Dirigía la Administración 3. La carga más pesada era el mantenimiento del ejército. Os portugueses, que acabaron a Reconquista antes e dispuxeron dos recursos necesarios con antelación crearon un imperio atlántico que permitía alcanzar a India ao circunnavegar África. Durante o século VII, houbo algúns intentos da Igrexa Ortodoxa por atraerse aos monofisitas, mediante posturas relixiosas intermedias, como o monotelismo, defendido por Heraclio e polo seu neto Constante II. É significativo que xa en época de Heraclio o título de Augustus, en latín, sexa substituído polo de basileus, en grego. Muchos campesinos se resistían a ser reclutados o directamente se sumaban a las tropas invasoras. A unidade das igrexas foi considerada, e ocasionalmente levada a cabo por decreto legal, pero os cidadáns ortodoxos non aceptarían o catolicismo romano. Cada gremio se dedicaba a la fabricación de un producto concreto y dependía de la administración imperial. Helenismo porque continúa a tradición da Grecia clásica pese aos intentos romanizadores de Xustiniano e o seu sobriño Xustino II, que só alcanzaron ao dereito. Son particularmente destacábeis os retablos de temática relixiosa coñecidos como iconas. Créase o, Constantinopla é conquistada polos turcos. Na última etapa do Imperio, por exemplo, cando os emperadores, para obter a axuda de Occidente fronte aos turcos, intentaron restaurar a unidade relixiosa da súa igrexa coa de Roma, atopáronse coa tenaz resistencia dos patriarcas. A palabra "bizantino" adquiriu despois un sentido pexorativo, como sinónimo de "decadente", debido á obra de historiadores como Edward Gibbon, William Lecky ou o propio Arnold J. Toynbee, quen, comparando a civilización bizantina coa Antigüidade clásica, viron a historia do Imperio Bizantino como un prolongado período de decadencia. O escritor británico Robert Byron describiuno como o resultado dunha tripla fusión: un corpo romano, unha mente grega e unha alma oriental. Allí, Ana escribió en griego los quince tomos de “La Alexiada” historia referida al reinado de su padre Alejo I Comneno desde 1069 hasta su muerte. É frecuente que os templos, ademais do corpo de nave principal, posúan un adro ou narthex, de orixe paleocristiá, e o presbiterio precedido de iconostasio, chamada así porque sobre este cerramento calado colocábanse as iconas pintadas.
Tonali Fifa 20 Potential, Oso Panda En Peligro De Extinción Wikipedia, Para Que Debe Ser Un Eslogan, Televisor Smart Tv 32, Rosalía El Mal Querer, Subir Archivos A La Nube Gratis Sin Registrarse, Manual De Administración De Medicamentos Pdf, Regalos Para Aniversario De Novios Para Hombres, Nombre Para Shiba,